سمینار سیستم های مدیریت شبکه های مخابراتی جهان و وضعیت ایران

چکیده: مخابرات و سرویس های مخابراتی پیشرفته، زیر ساختار فناوری اطلاعات و ارتباطات را تشکیل می دهند. تنوع، سرعت و کیفیت سرویس های مخابراتی روز به روز افزایش چشمگیری می یابد و به تبع آن امکانات جدید و پیشرفته در اختیار مشترکین مخابراتی قرار می گیرد. با گسترده و پیچیده تر شدن شبکه ها و سرویس های مخابراتی، مدیریت شبکه های مخابراتی نیز اهمیت بیشتری پیدا می کند و روش ها و ابزارهایی متناسب با تحولات سریع در این زمینه لازم است تا از عهده مدیریت کارآمد شبکه مخابراتی برآید. بنابراین شبکه مدیریت یکی از اجزای حیاتی یک شبکه مخابراتی است. از طریق این شبکه اطلاعات مربوط به عملکرد اجزای مختلف شبکه به مراکز مدیریت مربوطه گزارش و فرامین مناسب برای عملکرد بهینه، به عناصر مختلف شبکه ارسال می گردد. هدف از این سمینار بررسی سیستم های مدیریتی شبکه های مخابراتی جهان و مقایسه آن با وضعیت روز کشور است. در فصل اول مفاهیم اولیه در مدیریت شبکه ارائه شده و انواع مختلف پروتکل های شبکه بررسی و مقایسه می گردد. در فصل دوم شرکت های مخابراتی که در زمینه تولید محصولات مدیریتی فعال می باشند، معرفی می گردد و کارکردهای مدیریتی و امکانات هر کدام بیان می شود. در فصل سوم وضعیت روز کشور و امکانات مدیریتی موجود با کارکردهای مربوطه ارائه می گردد. در فصل چهارم تعدادی از استاندارهای مهم مدیریت شبکه، آورده شده و نقاط قوت و ضعف هر کدام تشریح می گردد. TMN به عنوان یکی از استانداردهای مهم که توسط T-ITU ارائه گردیده، مطابق توصیه نامه های سری M معرفی می گردد وساختار عملکردی، اطلاعاتی و فیزیکی آن و نحوه مبادله اطلاعات مدیریتی مورد بررسی قرار می گیرد. در فصل پنجم eTOM یکی دیگر از استانداردهای مدیریت شبکه معرفی می گردد که توسط مجمع مدیریت مخابراتی (TMF) ارائه گردیده است و به عنوان چارچوب مرجع برای دسته بندی فعالیت های تجاری سازمان های مخابراتی می باشد که بر اساس TMN پایه گذاری شده است. مستندات موجود مطابق توصیه نامه های سری X.3050.M ارائه و مباحث مربوطه مطرح می گردد.

ضرورت مدیریت شبکه مخابراتی

در دهه های 1970 و 1980 مدیریت شبکه های مخابراتی با به کارگیری سیستم های مدیریت شبکه ای که کارکردهای خاصی را برای انواع خاصی از عناصر شبکه ارائه می کردند، انجام می گرفت و هر سیستم مدیریتی، پروتکل های اختصاصی خود را رعایت می کرد. در این سالها، معمولا برای تحت مدیریت قرار دادن تجهیزات جدیدی که وارد شبکه می شدند، می بایست پروتکل مدیریتی جدیدی بین سیستم مدیریتی و عنصر شبکه در نظر گرفته می شد و کارکردهای جدیدی به سیستم مدیریت اضافه می گردید، این عمل معمولا به صورت افزودن یک سیستم مدیریت شبکه جدید در کنار سیستم های مدیریتی قبلی انجام می گرفت و بدین ترتیب ساختارهای سازمانی مجزایی متشکل از گروه های مجزا که اعمال مشابهی را انجام می دهند، برای مدیریت و نگهداری این شبکه ها تشکیل می گردید. در ضمن هر تولید کننده تجهیزات شبکه نیز روش های اختصاصی خود را برای مدیریت شبکه دارد که این باعث به وجود آمدن چندین حوزه مدیریتی با ارتباطات ضعیف بین یکدیگر، می گردید. مجموعه این راه حل های مدیریتی بخشی باعث به وجود آمدن محیطی ناکارآمد، پیچیده و با هزینه های سرپرستی بالا برای مدیریت شبکه بود. با گسترش شبکه های مخابراتی، هم به لحاظ وسعت و هم به لحاظ فناوری های مورد استفاده، افزایش تنوع و پیچیدگی سرویس ها، روند در حال افزایش تعداد مشترکین، مشکلات فراوانی برای شرکت های مخابراتی در زمینه مدیریت شبکه های مخابراتی وسیع با فناوری های مختلف ایجاد می شد و از آنجایی که رویه واحدی در مدیریت شبکه های مخابراتی وجود نداشت و سرویس دهندگان مخابراتی به اجبار بایستی با یکدیگر ارتباط داشته باشند تا بتوانند سرویس مناسب را در اختیار مشترکین خود قرار دهند، نیاز به رعایت اصول واحدی بین سرویس دهندگان احساس شد که انگیزه اصلی برای شکل گیری و به وجود آمدن استانداردهایی برای مدیریت شبکه گردید.

مفاهیم اولیه در مدیریت شبکه

-1 کارکردهای مدیریتی (Functions Management)

-2 شی مدیریت شونده (Object Management)

-3 پایگاه اطلاعات مدیریت (Base Information Management)

-4 مدل مدیر/ عامل (Manager/Agent)

-5 پروتکل مدیریت شبکه (Protocol Management Network)